8.2.06

Πάει καιρός. Πολύ νερό έτρεξε στο αυλάκι, σύννεφα φεύγουν και περνούν, στάλες δυνατές, στάλες σιγανές στροβιλίζονται να ενωθούν μαζί μου. Μα εγώ άντεξα αγαπημένη. Δεν ενέδωσα, δεν αφέθηκα… Παρά μόνο μια φορά. Όταν στη σκέψη μου ήρθες απαιτητική, θυμωμένη, διεκδικητική. Με κατέκτησε η μορφή σου κι ενωθήκαμε εκεί στις όχθες μου τέλεια, απόκοσμα, ψεύτικα. Παραλογισμός! Σε απαρνήθηκα με σένα την ίδια, σε αντάλλαξα με τη μορφή σου. Γι αυτό…

…άργησα να σου μιλήσω, χρονοτρίβησα να σου απευθύνω το λόγο μου, που χρόνια τώρα καρτερείς χωρίς ποτέ σου να το παραδεχτείς.

Πέρασα δύσκολα. Κι ακόμα περνώ. Συγχώρα με γι αυτή την τάση εξομολόγησης που με καταλαμβάνει. Αλλά είσαι το μοναδικό πλάσμα που μπορώ να γύρω τη σκέψη μου πάνω του. Να κουρνιάσω στη μορφή του, να σιωπήσω χωρίς να πνιγώ, να μιλήσω χωρίς να συντριβώ. Κι έχω τόσα να πω, που σταματώ κάθε φορά που αρχίζω να σου γράφω. Ξεφυλλίζω το μοβ τετράδιο, διαβάζω το χθες, στυλώνω τη ματιά μου στο σήμερα και δεν μπορώ να μεταφράσω τις λέξεις που κατακλύζουν το είναι μου.

Συμπάθα με, που σε αγνόησα, που σε θύμωσα, που σε απομάκρυνα. Ήταν Χειμώνας, κι ακόμα είναι. Τα κλαριά γύρω μου γυμνά, τα νερά μου θολά. Κι εσύ Αρέθουσα μοιάζεις πηγαιμός μα λιμάνι είσαι.

Σου γράφω ακόμα ένα από τούτα τα γράμματα τ’ ανεπίδοτα.

Αγαπημένη μου,

Ηδονικός ο άνεμος έφερε τ’ άρωμά σου απόγευμα Χειμώνα λίγο μετά τη βροχή

Μα δεν υπήρχες. Όπου κι αν κοίταξα, όπου κι αν ρώτησα. Ω, πόσους παράξενους τόπους θα διαβώ κυνηγώντας το τραγούδι σου, ποιές μυστικές διαδρομές θ’ ακολουθήσω αναζητώντας

“ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης”.
Βγαίνω απ’ τις όχθες, σπάζω τα φράγματα, χύνομαι σ’ άλλες κοίτες, σκορπίζομαι χάνομαι, ξανά σιωπή. Μήτε το άρωμα, μήτε το τραγούδι.

Μα επιμένω. Το ταξίδι δεν θα σταματήσει. Το όνειρο δεν θα τελειώσει. Η αγάπη δεν θα χαθεί. Όπως οι μέρες του Χειμώνα μέσα στα χρόνια, μέσα στους αιώνες, που έρχονται – φεύγουν – ξαναγυρνούν.

Γιατί κάθε τέτοια εποχή γίνεται η σπορά κάθε καινούργιας συγκίνησης στη ζωή μας. Κι έτσι η ελπίδα παραμένει ζωντανή.

Σε φιλώ με Αγάπη
Αλφειός

4 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Μόνο για να σου δείξω ότι σε διαβάζουμε αφήνω το σχόλιό μου...

12:04 μ.μ.  
Blogger alfeios said...

Ευχαριστώ ApeiroVlhto. Διαβάζοντας το blog σου μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να σχολιάσω, να γράψω, να πω, αλλά συγκρατήθηκα... Βλέπεις, πρέπει κάποια στιγμή να ξαναβάλω το νερό στο αυλάκι... Τα λέμε!

9:01 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αλφειέ γειά σου. Θέλω να δημοσιεύσω το κείμενο αυτό αλλά θέλω την άδεια σου.
Έχω γράψει το email μου. Αν θέλεις επικοινώνησε μαζι μου.
artosdia sto yahoo teleia com

6:31 μ.μ.  
Blogger alfeios said...

@ανώνυμε: σου απάντησα στο μέιλ σου. Ευχαριστώ.

7:55 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker