
…άργησα να σου μιλήσω, χρονοτρίβησα να σου απευθύνω το λόγο μου, που χρόνια τώρα καρτερείς χωρίς ποτέ σου να το παραδεχτείς.
Πέρασα δύσκολα. Κι ακόμα περνώ. Συγχώρα με γι αυτή την τάση εξομολόγησης που με καταλαμβάνει. Αλλά είσαι το μοναδικό πλάσμα που μπορώ να γύρω τη σκέψη μου πάνω του. Να κουρνιάσω στη μορφή του, να σιωπήσω χωρίς να πνιγώ, να μιλήσω χωρίς να συντριβώ. Κι έχω τόσα να πω, που σταματώ κάθε φορά που αρχίζω να σου γράφω. Ξεφυλλίζω το μοβ τετράδιο, διαβάζω το χθες, στυλώνω τη ματιά μου στο σήμερα και δεν μπορώ να μεταφράσω τις λέξεις που κατακλύζουν το είναι μου.
Συμπάθα με, που σε αγνόησα, που σε θύμωσα, που σε απομάκρυνα. Ήταν Χειμώνας, κι ακόμα είναι. Τα κλαριά γύρω μου γυμνά, τα νερά μου θολά. Κι εσύ Αρέθουσα μοιάζεις πηγαιμός μα λιμάνι είσαι.
Σου γράφω ακόμα ένα από τούτα τα γράμματα τ’ ανεπίδοτα.
Αγαπημένη μου,
Ηδονικός ο άνεμος έφερε τ’ άρωμά σου απόγευμα Χειμώνα λίγο μετά τη βροχή
Μα δεν υπήρχες. Όπου κι αν κοίταξα, όπου κι αν ρώτησα. Ω, πόσους παράξενους τόπους θα διαβώ κυνηγώντας το τραγούδι σου, ποιές μυστικές διαδρομές θ’ ακολουθήσω αναζητώντας
Μα επιμένω. Το ταξίδι δεν θα σταματήσει. Το όνειρο δεν θα τελειώσει. Η αγάπη δεν θα χαθεί. Όπως οι μέρες του Χειμώνα μέσα στα χρόνια, μέσα στους αιώνες, που έρχονται – φεύγουν – ξαναγυρνούν.
Γιατί κάθε τέτοια εποχή γίνεται η σπορά κάθε καινούργιας συγκίνησης στη ζωή μας. Κι έτσι η ελπίδα παραμένει ζωντανή.


4 Comments:
Μόνο για να σου δείξω ότι σε διαβάζουμε αφήνω το σχόλιό μου...
Ευχαριστώ ApeiroVlhto. Διαβάζοντας το blog σου μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να σχολιάσω, να γράψω, να πω, αλλά συγκρατήθηκα... Βλέπεις, πρέπει κάποια στιγμή να ξαναβάλω το νερό στο αυλάκι... Τα λέμε!
Αλφειέ γειά σου. Θέλω να δημοσιεύσω το κείμενο αυτό αλλά θέλω την άδεια σου.
Έχω γράψει το email μου. Αν θέλεις επικοινώνησε μαζι μου.
artosdia sto yahoo teleia com
@ανώνυμε: σου απάντησα στο μέιλ σου. Ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home