Ήξερε πως έσφαλε σε πολλά, μα δεν άντεχε άλλο τη θεϊκή καταφρόνια. Φοβόταν τα ίδια του τα νερά, τη βουή που ξεσήκωνε στο διάβα του, τα μάτια του που θόλωναν από τις στάλες τις δικές του και του σύννεφου του μαύρου, του σκοτεινού.
Ήξερε πως την έδιωχνε καθώς δεν της μαρτυρούσε τα φράγματα που έβρισκε μπροστά του, τις δίνες, τις όχθες που τον ξεστρατίζανε. Ήξερε κι άλλα που δεν έλεγε, μα ένα μόνο ήξερε ήθελε να το φωνάξει στα βουνά που πέρναγε. Την ήθελε παντοτινά, απόλυτα, αληθινά.
Πριν της είχε γράψει. Όπως και χθες και προχθές και πέρσι και χρόνια πριν. Κάθε μέρα της γράφει και κάθε νύχτα. Και κάθε φορά κινά ο ίδιος να της παραδώσει την επιστολή. Κάθε φορά φτάνει λίγο πριν εκείνη ξαναφύγει, έτσι σα νερό πηγής που είναι, καθάρια, κελαριστή κι απόμακρη.
Αγαπημένη μου,Αυτή τη φορά ήθελα να σου μιλήσω για τα όνειρά μου. Για τη μορφή που θρυμματίζεται στον καθρέφτη. Τη ζωή που παρασέρνεται από ένα κόκκινο ποτάμι. Την ψυχή που αφήνεται να ταξιδέψει με τα φτερά μιας πεταλούδας.
Όμως, αθεράπευτη εξακολουθεί η αδυναμία μου να εκφράσω ό,τι νοιώθω. Και γίνεται ακόμη πιο έντονη όταν συγχέονται τα όρια ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Για την ώρα, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως «δεν εδεσμεύτηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα». Κι αυτό λίγο δεν είναι. Κι ίσως ούτε ένα όνειρο είναι...
Αλλά, μάλλον δεν έχουν σημασία αυτά. Το ταξίδι είναι μπροστά. Είτε πάνω στου πελάγου τα κύματα είτε μέσα από τις υπόγειες, μα πάντα μυστικές, διαδρομές. Ένα ταξίδι μακρύ και δύσκολο, αλλά υπέροχα γοητευτικό αν κατορθώνει να μου προσφέρει διαρκώς αυτή τη συγκίνηση καθώς έρχομαι κοντά σου.
Σε φιλώ με Αγάπη
Αλφειός
Φύλαξε το ανεπίδοτο γράμμα μη βραχεί. Γιατί αύριο θα της το δώσει…
Η «επιστολή» είναι από το θαυμάσιο λογοτεχνικό περιοδικό «Αλφειός» που δυστυχώς δεν κυκλοφορεί πια εδώ και κάμποσα χρόνια.
<< Home