Είναι δύσκολο, να βρεις τον ποταμό πράο, ήσυχο। Χωρίς αντάρα, χωρίς φωνή μεγάλη, χωρίς μονότονο μουρμουρητό, καθώς τραβά να συναντήσει την καλή του απέναντι στης Σικελίας την πλευρά!

Αιώνες τώρα, χιλιάδες χρόνια δεν το 'χει καταφέρει μα προχωρά। Λεπτό δεν κάθεται, στιγμή δεν ξαποσταίνει μα σαν να γυρίσεις να τον δεις καταλαβαίνεις πως δεν κουράζεται, δεν βαρυγκωμά.

Λίγο ξαποσταίνει στρίβει την κεφαλή και σε κοιτά, χαμογελά και ξαναφεύγει μπρος να ενωθεί με τις πηγές της Αρέθουσας της αγαπημένης!

Θυμάσαι; Μια μέρα μελαγχολική, στρέφεις το βλέμμα σου μακριά του χαμογελάς κι εκείνος τρέχει στο κατόπι σου.

Κι εσύ φοβήθηκες μήπως και μοιάσεις στην αγαπημένη του. Ξέρεις, σ’ εκείνη που της γράφει κάθε μέρα…

«Το ταξίδι είναι μπροστά. Είτε πάνω στου πελάγου τα κύματα είτε μέσα από τις υπόγειες, μα πάντα μυστικές διαδρομές. Ένα ταξίδι μακρύ και δύσκολο, αλλά υπέροχα γοητευτικό καθώς έρχομαι κοντά σου…»