Ποιόν να ρωτήσω να μου πει
για το ποτάμι που πεθαίνει πόσοι κλαίνε;
και που να παραγγείλω
το θλιβερό μου Αλίμονο;
Κοιτά και προχωρά. Πανσέληνος απόψε. Αφρίζει, τρέχει βιαστικός να προλάβει τη χρονιά, μην ξεφύγει της κοίτης του, μη λοξοστρατίσει ακόμα μια εποχή.
«Ο ρούς του ποταμού δεν ήταν ο συνήθης…», θυμάται. «…ο Αλφειός υπακούοντας άλλοτε σε προσταγές της συνείδησής του και άλλοτε σε κελεύσματα της Κίρκης , εξήλθε της κοίτης του για να ακολουθήσει άλλες, εξίσου μαγικές διαδρομές, εκεί όπου η χαρά της περιπέτειας και η συγκίνηση της δημιουργίας δεν ικανοποιούν μόνο εσωτερικές ανάγκες, αλλά αναζωογονούν το “άρρεν ύδωρ” τον ποταμό, “πρήνην εμπίπτοντα αλμυρόν ες πέλαγον”.
Ξαποσταίνει, βουτά τη γραφίδα στο μελάνι και γράφει, να προλάβει τον πηγαιμό του…
Αγαπημένη μου,
Ταξιδεύω. Στο βυθό αφρισμένου πελάγου. Κάτω απ’ τη σιωπή των κυμάτων. Ακολουθώντας το δρόμο ενός ονείρου. Μέσα από δαιδαλώδεις στοές που οδηγούν στο Φώς.
Αλλά εσύ δεν είσαι όνειρο. Γιατί τα όνειρα σβήνουν με τον ερχομό της μέρας. Κι εσύ είσαι παρούσα. Η ομορφιά σου είναι παρούσα. Η λάμψη σου είναι παρούσα. Κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Κάθε στιγμή.
Κι εγώ τώρα δεν ονειρεύομαι! Ταξιδεύω! Με τη μορφή σου στη σκέψη μου. Νοιώθοντας να πλησιάζει η στιγμή που της πηγής σου τα κύματα θα κατακλύζουν την κοίτη μου.
Σε φιλώ με Αγάπη
Αλφειός
